‘…Eén op de zeven kinderen krijgt jeugdhulp en dat worden er straks nog meer. Dit moeten we niet meer willen. Er zijn niet genoeg zorgprofessionals en er is niet genoeg geld om dit systeem in stand te houden…’ Ik lees deze constatering in lokale ChristenUnie moties en in bijdragen van onze Tweede Kamer fractie. Vervolgens wordt een draagkrachtige samenleving gepresenteerd als de oplossing.

Beide constateringen zijn los van elkaar waar en een verband tussen beide is er misschien ook wel. Maar spannen we de samenleving zo niet voor ons karretje met als doel om de instroom in de zorg te verminderen? Als we het doel en het middel omdraaien, dan gaan we geheid de verkeerde dingen doen.

Is er toekomst voor christelijke politiek in Nederland – en voor de christelijk-sociale politiek van de ChristenUnie? We moeten ons bij een antwoord op deze vraag niet laten afleiden door de wilde golven van het moment of ons blindstaren op het politieke getij. De cruciale vraag is: wat is de kurk waar christelijk-sociale politiek op drijft?